!بیگانه ای در خط زمانی متفاوت

...پیرمردی که ساکن اینجا بود،بار سفر بست ولی خب بعد یه مدت برگشت

!بیگانه ای در خط زمانی متفاوت

...پیرمردی که ساکن اینجا بود،بار سفر بست ولی خب بعد یه مدت برگشت

!بیگانه ای در خط زمانی متفاوت

دائما یکسان نباشد حال ما!
امیدوارم که اینجا و خاطراتش رو از یاد نبرید:)



۳ مطلب در آذر ۱۳۹۶ ثبت شده است

من گناهکارم (1)

در اتاق باز شد

مامور وارد اتاق شد و مامور وارد اتاق شد.

بدون فوت وقت یک پاکت سیگار با یک فندک روی میز گذاشت و روبه متهم: اینم از سیگارت!

متهم با دست های لرزان یک سیگار رو از بسته بندی در میاره و روشن میکنه!بعد از پک اول با یک لرزش در صدا:ممنون و شروع به سرفه میکنه!

مامور:آب میخوای؟!

متهم:نه...خوبم!

مامور یک دستی به سرش میکشه بعد از یه نفس عمیق رو به متهم:قبل از اینکه ضبط صوتت رو هم بیارن بذار بگم که با پدرت یه ملاقات داشتم!

متهم با کمی تامل:خب؟!

مامور:هیچی فقط میخواستم بدونی که دیدمش و از ما خواسته که بتونه باهات یه گفتگو داشته باشه و ببینتت!

متهم:گفتگو فعلا لازم نیست!

مامور که کمی تعجب کرده بود شونه هاش رو بالا انداخت و به دوربین توی اتاق اشاره میکنه تا مامورین ضبط صوت رو بیارن به همراه کاست ها!

بعد از چند دقیقه ای که برای آوردن ضبط صوت در روند کار اخلال ایجاد شده بود همه چیز به روند عادی خودش برگشت و همه چیز مهیای شروع رسمی اعترافات متهم شد!

متهم نوار اول رو توی ضبط صوت میذاره و شروع میکنه به حرف زدن: من وحید فنایی متهم به قتل،آدم ربایی و گروگانگیری اعترافات رسمی خودم رو با سلامت کامل عقل و بدون هیچگونه آذار و اذیتی از سمت مامورین مربوطه و بدون درخواست وکیلی از دستگاه مربوطه شروع میکنم و میدونم که هر حرفی بزنم توی جلسه ی دادگاه علیه من استفاده میشه!

البته این نوارها برای یک نفر دیگه ای هم هستن،همونی که بهم گفت باهام میاد هرجایی که برم ولی...

(بعد از کمی مکث)بگذریم من آمادم که شروع کنم!

مامور:هروقت آماده بودش شروع کن!

وحید:خب من لیلی رو از ترم یک دانشگاه میشناختم و یه جورایی ازش خوشم میومد!اوایل فقط خودم میدونستم که خوشم میاد و دوس داشتم این حس همینطوری باقی بمونه فقط یه دوست داشتنی که میدونستم بهش نمیرسم!

مامور:اونوقت چرا؟

وحید:جراتش رو نداشتم که بهش بگم،خجالت میکشیدم آخه تو خانواده ی ما این کارا رسم نبود!

مامور:دقیقا کدوم کارا؟

وحید:دوستی و رفت و آمد با یک دختر.ولی خب بعد چن وقت تو کلاس این حرف دهن به دهن میگذشت که من از لیلی خوشم میاد آخه من خیلی تابلو تو کلاسا بهش نگاه میکردم معمولا یه جایی تو کلاس میشستم کمی عقب تر از اون باشم تا وقتی میخوام ببینمش برنگردم که بیشتر خودم رو لو بدم!

مامور:خب این کارا تا کی ادامه داشت؟

وحید:تا ترم چهارم که استاد یکی از درسا گفت برای یک ارائه باید گروهی کار کنیم و من و لیلی بر حسب اتفاق باهم توی یک گروه قرار گرفتیم.خیلی خوشحال بودم که بالاخره قراره رو در رو باهاش برای اولین بار حرف برنم.البته کنارش کمی ترس هم داشتم.ترس از اینکه اولین برخوردم باهاش چجوری میتونه باشه؟

مامور (با تعجب):یعنی چیزی حدود دو سال باهاش حرفی نزده بودی و این داستان رو برا خودت نگه داشته بودی؟

وحید:در واقع میشه گفت تقریبا با هیچکدومشون!

مامور:هیچکدوم یعنی دقیقا...(حرفش توسط وحید قطع میشه)

وحید:همه ی کلاس! خب من درواقع توی کلاس به مِستر سالینت مشهور بودم،زیاد حرف نمیزدم و خودمونی نمیشدم و تقریبا دیگه تو کلاس جا افتاده بود که من با کسی حرفی نمیزنم و رابطه ای ندارم.اون اوایل چنتا از بچه ها منو به دورهمی هاشون دعوت کردن ولی خب یا نرفتم یا اگر هم رفتم اینقدر ساکت و تو لاک خودم بودم که کسی نمیتونست تحویلم بگیره.

مامور:چرا اونوقت؟مشکل چی بودش؟

وحید:از بچگی اینطوری بودم!مادرم میگفت از بچگی گوشه گیر و تو لاک خودت بودی مثلا وقتی میخواسته برای کاری به بیرون از خونه بره لازم نبوده که نگران من باشه من پای تلویزیون می نشستم تا مادرم برگرده!

مامور:خب برگردیم سراغ لیلی،اولین ملاقات؟

وحید:وقتی که قرار بود به دفتر استاد برم و منابع رو برای تحقیقمون بگیرم ازشون و با لیلی هماهنگ کنم.اونروز من دیر رسیدم و وقتی به جلوی دفتر استاد رسیدم استاد تو دفترش حاضر نبود و رفته بود.وقتی داشتم برمیگشتم لیلی صدام کرد.


اگه خدا بخواد ادامه داره!

  • ۷ نظر
  • ۰۷ آذر ۹۶ ، ۲۲:۲۵
  • ۳۷۶ نمایش
  • یه بنده خدایی

دیروز بود که تلگرام را باز کردم سیل پیام ها با عنوان روز منع خشونت علیه زنان خانه ی من را که همان گوشی بود ویران کرد!

وقتی یک سر به وبلاگمان هم زدیم با مطلبی از یکی ازوبلاگ های دوست جان هایمان مشاهده کردیم با عنوان منع خشونت علیه زنان.از بردن نامش پرهیز میکنم بلکم کمی به تفکر فرو رود و شاید نزد پروردگارش توبه کند از این حرکت خویش!

ولی از این داستان ها که بگذریم باید بگویم این بار دست به قلم شده ام تا خط بطلانی بر این شوآف فمینیستیِ ساخته شده توسط غرب جنایتکار بکشم تا میلیون ها جوان راه گم کرده به أصل خویش بازگشته و بتوانند سعادت حقیقی را بازجویند تا به مقصود غایی این بیت

هرکسی کو دور ماند از أصل خویش

بازجوید روزگار وصل خویش

بحث را بیش از این نمیکشم و به ارائه مثالهایی در مورد این داستان دروغین میپردازم:

١.برویم به همان سال های بدنیا آمدنمان.ما آقایان همیشه زیر سلطه ی جور و ستم بوده ایم حتی همان چند دقیقه بعد از به دنیا آمدنمان که پرستارها با اطلاع از پسربودنمان شروع به گرفتن یه شیرینی تپل از پدرانمان میکنند و پدر که کمرش زیر این حجم از پول خم شده تا چشمش به ما می افتد شروع به نگاه های خشونت آمیز به ما میکنید و در ادامه گریه های بلند ما همانا و اخم های پدر همانا و این اتفاق نسل به نسل منتقل میشود!

٢.وقتی نوبت به انتخاب اسم میرسد هم داستان غم انگیزی در انتظار ماست ما آقایان اسم هایمان را باید با خانم ها قسمت کنیم و هر اسمی که داریم را خانم ها طی یک حرکت ناجوانمردانه با چسباندن [ه] به آخرش برای خود میکنند و حالش را میبرند!

٣.وقتی برای خرید لباس ما را میبرند یا اصلا نمیبرند هم نمیتوانیم هرچه که میخواهیم بپوشیم و بخریم دقیقا برعکس دختران که خرید کردن برایشان یک منوی خیلی باز است!

٤.از دوران کودکی کمی فاصله میگیریم و به دوران نوجوانی میرسیم جایی که خریدها در هرساعت از شبانه روز به عهده ی پسران مظلوم است در اینجا سوالی مطرح میکنم که این مورد برای دختران به خوبی جا بیوفتد:هفت صبح جمعه پدرگرامی بیدارتان میکند تا بروید برای خرید نان؟!

٥.برسیم به دوران جوانی و ازدواج،مراسمی که تماما برای تضعیف داماد است و بس!عروس که حرف نمیزند چرا ؟چون زیر لفظی میخواهد!عروس ناز میکند راهکار چیست؟!شیر بها و مهریه را بیشتر بکنید!عروس ناراحت است اینبار دیگر مشکل کجاست؟!هیچی فقط یک تالار مجلل رزرو کنید و در تهیه ی جهیزیه پول چیزی معادل ٩٥ درصد از اجناس را بدهید!

٦.قبل از ازدواج باید حداقل دو مشکل اساسی سربازی و کار را حل کرده باشید که از سختی مورد اول زنان درکی از آن ندارند و دومی را هم غبضه کرده اند و کاری دیگر پیدا نمیشود حتی برای گویندگی در مترو و بانک و بیمارستان و غیره!

٧.اصلا به فرض ما مردها سربازی رفتیم و کار هم پیدا کردیم و زن هم گرفتیم پس لااقل کمی فضای آزادی به ما بدهید که در آن به بدبختی هایمان فکر کنیم،دیگر چرا مترو را از ما میگیرید؟!چرا شما حق دارید به بخش مردانه بیایید ولی ما نمیتوانیم برعکسش را انجام دهیم؟!

٨.این مورد فقط مخصوص مردان متاهل هست،آنهایی که از هشت صبح تا هشت شب سرکار هستند و وقتی خسته و کوفته به خانه می آیند همسرانشان انتظار دارند آنها در کار خانه سهیم باشند و روی کاناپه لم ندهند و چایی را خودشان برای خودشان بریزدند و در نهایت جای دیدن فوتبال باهم سریال افسانه دونگی را برای بار چهل و سوم ببینند!

خلاصه اینکه در این جهان این مردانند که بشدت مظلوم واقع میشوند و کسی حتی کَکَش نمیگزد موارد بسیارند و من دیگر دلیلی برای سوزناک تر کردن این نوشته نمیبینم.میخواستم راهکارهایی نیز برای مقابله با این وضع پیشنهاد کنم از فرار و درگیری تا انقلاب و اصلاحات ولی به علت ذیق وقت بودن از آنها میگذرم و فقط به یک درخواست بسنده میکنم و آن هم این است که

"یک روز را هم برای منع خشونت علیه مردان در این تقویمتان مشخص کنید"

  • ۸ نظر
  • ۰۶ آذر ۹۶ ، ۱۷:۰۵
  • ۴۴۹ نمایش
  • یه بنده خدایی

تصورش رو بکنید که بعد از مدت ها دوستاتون زنگ میزنن که دعوتت کنن یه رستوران خوب برای صرف شام و در عین اینکه بعد از مدت ها دور هم جمع شدید عشق قدیمیتون رو ببینید که داره با عشق جدیدش غذا میخوره...

 

تصورش رو بکنید که یه روز گرم تو تابستون که آفتاب با تمام وجودش قسم خورده که گرمازدتون بکنه و شما بالاخره سوار تاکسی میشید و رادیو ی ماشین به صورت اتفاقی داره موزیک مورد علاقتون رو پخش میکنه و دارید یکمی کیف میکنید که یهو بقلیتون میگه آقا اگه میشه کمش کنید...

 

تصورش رو بکنید که بعد از چند هفته فشار درسی سنگین با بچه ها هماهنگ کنی برای بین التعطیلی تعطیلات هفته ی بعد برید بگردید که استاد میگه کار تحیقیت رو باید همون هفته ی بعد ارائه بدی و سفری در کار نیست دیگه...

 

تصورش رو بکنید که بعد مدت ها یه حراج بوت های زمستونی برای خانم ها گذاشتن و دوستان با پنجاه درصد تخفیف بوت خریدن که تو برف زمستونی بپوشن ولی خب در گرم ترین زمستون تاریخ به سر میبریم و خانم ها تماما در حال ذکر گفتن برای فروشنده حراج هستن...


تصورش بکنید که کار اداری دارید و کمی از ضعف سیستم اداری عصبی هستید در همین حال یه نفری تنش به تنتون میخوره و شروع به درگیری میکنید باهاش و بعد از إتمام درگیری و کارهاتون پی امضای نهایی میرید و یهوویی میبینید اونی که باهاش درگیر شدید پشت میز نشسته...

 

تصورش رو بکنید که بالاخره بعد مدتها بگو مگو کردن با خودت در مورد اینکه بهش بگی دوسش داری یا نه وقتی خودت رو آماده میکنی بهش بگی دوستاش میگن حذف کرده و دیگه سر این کلاس نمیاد...

 

 

تصورش رو بکنید که دارید درمورد یک داستانی با یک فرد مطرح میکنید و منظورتون یک چیز دیگست ولی اون فرد یک برداشت بی معنی میکنه و بشدت دردسر براتون درست میشه و حالا شما میمونید و یک سیل عجیب نگاه از سمت دیگران که باید براشون توضییح بدید...

 

خلاصه کنم اگر شما هم از این دست تصورش رو بکنید دارید بدونید که زندگی داره روی واقعیش رو بهتون نشون میده چون بزرگی میگفت زندگی یک سریال بزرگ از بدبختی هاست که بینش کمی خوشی مثل پیام های بارزگانی چیده شده!

 

مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعل!!

  • ۱۳ نظر
  • ۰۲ آذر ۹۶ ، ۱۶:۵۹
  • ۲۹۸ نمایش
  • یه بنده خدایی