کانتری بازاش بیان! 2 (You Make It Easy)

 

پای حرف سهراب

زندگی رسم خوشایندیست
زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ ،
پرشی دارد اندازه عشق .
زندگی چیزی نیست ، که لب طاقچه عادت از یاد من و تو
برود.
زندگی جذبه دستی است که می چیند.
زندگی نوبر انجیر سیاه ، که در دهان گس تابستان است .
زندگی ، بعد درخت است به چشم حشره .
زندگی تجربه شب پره در تاریکی است .
زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد.
زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می پیچد.
زندگی دیدن یک باغچه از شیشه مسدود هواپیماست .
خبر رفتن موشک به فضا،
لمس تنهایی «ماه» ، فکر بوییدن گل در کره ای دیگر.

زندگی شستن یک بشقاب است .
زندگی یافتن سکه دهشاهی در جوی خیابان است .
زندگی «مجذور» آینه است .
زندگی گل به «توان» ابدیت ،
زندگی «ضرب» زمین در ضربان دل ما،
زندگی « هندسه» ساده و یکسان نفسهاست .
هر کجا هستم ، باشم ،
آسمان مال من است .
پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال من است .
چه اهمیت دارد
گاه اگر می رویند
قارچهای غربت؟
من نمی دانم
که چرا می گویند: اسب حیوان نجیبی است ، کبوتر
زیباست .
و چرا در قفس هیچکسی کرکس نیست .
گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد.
چشم ها را باید شست ، جور دیگر باید دید.
واژه ها را باید شست .
واژه باید خود باد، واژه باید خود باران باشد.
چترها را باید بست .
زیر باران باید رفت .
فکر را، خاطره را، زیر باران باید برد.
با همه مردم شهر ، زیر باران باید رفت .
دوست را، زیر باران باید دید.
عشق را، زیر باران باید جست .
زیر باران باید با زن خوابید.
زیر باران باید بازی کرد.
زیر باران باید چیز نوشت ، حرف زد، نیلوفر کاشت
زندگی تر شدن پی در پی ،
زندگی آب تنی کردن در حوضچه «اکنون» است

در انتظار وصل مجدد

پاییز است و فصل عاشقی کردن!

هروز ساعت خروج خود را به رغم تمام تاخیر های خورده ام با تو هماهنگ کرده ام

بلکم یک بار دیگر تو را ببینم و تو آنچنان که لبخند به لب داری رو به من بگویی

"میشه یه هل بدی دوست عزیز! تا یه جایی میرسونمت"

چیه فک کردید قراره عاشقانه باشه؟!

نخیر عزیزای من اینجا ایرانه آخر همه ی ماجراها به منفعت ختم میشه!

نامه ای به نیمه ی گمشده ١

ببین نمیدونم کی هستی و کجایی الان ولی لطفا وقتی داری میای پول و سرمایه و کار و خونه و ماشین و قیافه و زیبایی رو هم با خودت بیار

مود ٢

چون دوستــــانم دشمنند و دشمنـــان دوست

 وا می نهــــم بعـــد از تـــو"آنــها"را به"آن هــــا"

مود ١

ز حد بُگذشت مشتاقی و صبر اندر غَمَت یارا 

به وصلِ خود دَوایی کُن دلِ دیوانه ی مارا

حال خوب کن فوری!

 

طناب

 

زندگانی واقعا عجیب است.گاهی در اوج لذتی و گاهی در اوج خفت.ما آدم ها مهره های خاک خورده ی در خدمت بازی سخت و دل ریش روزگاریم.روزگار ما را به بازی میگیرد و تماما به ریشمان میخندد ، میتواند بدون هیچ تعاقب عملی ما را جا به جا کند.عقب به جلو یا جلو به عقب،بالا به پایین یا پایین به بالا و حتی میتواند بالاخره مارا حذف کند ولی با یک هنرمندی زیبا جوری که مقدمات صحنه را میچیند که تو مجبوری طبق قواعد عمل کنی.میزان ماندن در این بازی هم بستگی به صبرمان دارد و البته ترسمان!

چرا صبر؟انگاری روزگار مارا برروی یک صندلی با دو پای شکسته گذاشته و دست بسته طنابی بر گردن ما افکنده.هرچه تعادل بهتری داشته باشی عمر بیشتری خواهی کرد اما بالاخره یک جایی خودت خسته میشوی از این چپ و راست شدن ها و به یک آن تعادلت را برهم میزنی.

و چرا ترس؟تنها چیزی که میتواند جلوی تورا بگیرد ترس توست که بعد از هر نهیبت برای برهم زدن تعادل به سراغ تو می آید و وادارات میکند که کما فی السابق به این ابتذال تن بدهی!

گمشده ، گمشدگان یا گمشده ایم؟!

 

کانتری بازاش بیان!(Hold The Line)