"ضعیف ترین و شکننده ترین قشر جامعه قشر دانشجوعه"
شاید تا دانشجو نشی اینو نفهمی.
وقتی دو روز از این کتاب فروشی به اون کتاب فروشی میری و کتاب مدنظرت
رو گیر نمیاری و تو این وا نفسا جد و آباد شخص مذبور رو تو دلت فحش میدی.
آقا با دانشجو ها مهربون باشید.
خخخخخخخ
حال نوشتن ندارم،باز همان حرف های تکراری.
احساس میکنم دیالوگ هایم در مقابلت دوچار دور شده اند.
دست خودم نیست ولی این دور را دوست دارم.
پس برای بار هزارم میگویم:
"جهانم بی تو الف ندارد"
فک کنم ما موقع تقسیم شانس هم سرمون کلا رفته.
همیشه اون دختر خوشکله که دوس داشتیم بیاد و تو تاکسی
کنارمون بشینه رفته تاکسی بقلی و اون پیرزنه سوار تاکسی ما میشه که
یه عالمه هم خرت و پرت داره و تا مقصدمون اینقد خودش رو میندازه رو ما که له میشیم.
اگر دست من بود اسکار را به تو میدادم.
این جایزه برای توست با تمام نقش آقرینی هایت.
با آن گریم های سنگین و دیالوگ های ماندگارت.
قشنگ ترین دیالوگت را هم از بر هستم:
"بی تو هرگز"
باران میخواهم منتها در کنار خودت.
باران میخواهم،همان بارانی که اولین بار باعث آشماییمان شد.
یادت هست که آن روز بارانی در مسیر دانشگاه چتری نداشتی و مثل گنجشک ها از ترس خیس شدن بال هایشان زیر درختان و جاهای خشک میرفتی.
آن چتر آن روز شد پلی بین من و تو و دیواری دور ما در برابر بد دیگران.
یادت هست اولین لبخندت را که به جانم نشست و مثل یک بستنی در گرمای تابستان آب شدم.
این من لعنتی بودم که غرورم را همه چیزم را برای تو به زیر کشیدم.
وقتی تو بودی زندگی برایم خاص میشد و از خاکستری به رنگارنگ تغییر نمیکرد.
اولین عکسی که از تو گرفتم چه؟
اخم کرده بودی و تا گفتم
"چند وقتیست که لبخند تو را ندیده ام خانه ات آباد یک بار دیگر بگو سیب"
خندیدی و دنیایم را برایم رنگ زدی،چه رنگی هم.فکر کنم در دانشگاه هنر چند واحد نقاشی خوانده باشی.شاگرد ممتاز کلاست هم بودی لابد.
چه شد رفتی را نمیدانم ولی چه شد که این شدم را مومو به میدانم.
کمی شکستگی که چیزی نیست فکر میکردم بیشتر بشکنم.
سرت سلامت باشد که مطمئنا هست چند تا از مو هایم موهایم از نبودنت رنگ باخته اند به قول پسر عمویم مو هم سفیدش خوب است.
برای چه سرت را با این حرف های معمولی به درد بیاورم.
فقط یک چیز از تو میخواهم فکری به حال جگرم کن.
قربانت.
داشتم یه ویدیو میدیدم که توش خبرنگار از یه بچه میپرسه که: اینجا چه چیزایی یاد گرفتی؟
بچه اولش به تفکری عمیق فرو میره و همراه با کلوزآپ فیلمبردار تنها کاری که میکمه مثل یه بچه شیر از ندونم کاری غرش میکنه رو به خبر نگار.
وقتی این ویدیو رو دیدم فقط و فقط یاد خودمون افتادم
خودمون که مجبور بودیم سالی دو جین کتاب و درس های مختلف بخونیم و آخرش هیچیش به کارمون نیاد
تهش هم یه کنکور بدیم و مثلا خودمون رو خلاص کنیم
بعضی وقتا شده نفهمی قضیه چیه؟
سیستم آموزشی ما دقیقا همینه خودشونم نمیفهمن قضیه چیه
فقط میان میگن قبلیا خراب کردن و ما اومدیم درستش کنیم
هر از چند گاهی هم برای تنوع میشینن میگن یه تغییر پوزیشن بدیم و مثلا از پنج سه سه یک بریم به شیش شیش یک که بهتر باشه
اخه اینجوری هم توی دفاع خوبیم با شیش تا مدافع هم وسط زمین رو بستیم با شیش تا هافک و اون یه مهاجم رو هم با سیستم فرج(توپ ها رو میفرستیم توی هیجده قدم و ایشالله یه فرجی بشه یه چیزی به توپ بخوره به تو گل حریف)ساپورت میکنیم
پ.ن:ممنونیم از تمام وزیران آموزش و پرورش که ما رو با استراتژی های مختلف آشنا کردن و هر روز عین این شعبده بازا یه نظام جدید از تو کلاهشون در میارن
پ.ن دوم:به خدا ما سیاسی نیستیم اینارم از راننده تاکسی خط جلو خونمون یاد گرفتیم
پ.ن بین دوم و سوم: آخه اینایی که الان گفتی چه ربطی به سیاست داشت اوشگول :/
پ.ن سوم:سخن بزرگان:خاک بر سر آموزش و پرورش که بعد دوازده سال نتونسته بهت سلام کردن رو یاد بده
پ.ن چهارم:ولی هیچی به اندازه ی خاطرات این دوران بدرد نمیخوره
به نام حق
آورده اند که در عهد بوق کیوان میرزایی بود چون الدنگان روز و شب و شب و روز به تیر چراغ برق که هنوز کاربرد های امروز(امثال نوازش داورها و غیره)را نداشت تکیه میدادندی و مدام میگفتندی:"جووووون"
روزی پدرش او را در حال الدنگی بدیدندی و بدو گفتندی:ای خاک بر سر چرا تغییری در زندگی ات نمی دهی؟
خیر سرت 2 سال دیگر میروی درون 30 سال دیگر چه میخواهی؟
مدرکت را که خریدم،اجباری ات را همینطور،هر خواستی داشتی اجابت کردندی،آیا حق نداشتندی که تو را در لباس آدمیت بدیدندی؟
کیوان:ای پدر برو پیری پیدا کردندی تا برویم و آدم شدندی.بعد ما وقع پدر قریب به 2 سال از این بلاد به آن بلاد بگشتندی و پیری سالم و نخراشیده پیدا کردندی.
