بیچارگان 02

 قسمت اول

(بخش دوم از نامه اول)

بگذریم...میشود چندکلامی هم درباره پرده اتاق شما صحبت کنیم واورِنکا؟ واقعا زیباست...شما اینطور فکر نمیکنید؟ به هرحال من که میدانم شما هم به در همه حال (چه درحال کار نشته باشم و یا بخواهم بخوابم و یا بیدارشوم) به من فکر میکنید...شما من را به خاطر دارید و به خوبی هم خواستان به خودتان هست. اگر پرده را پایین بکشید معنای آن را میدهد که خدانگهدار آقای ماکار آلکسیویچ...دیگر وقت خواب است و وقتی آن را بالا میکشید به معنای سلام آقای ماکار آلکسیویچ...دیشب خوب خوابیدید یا آیا حالتان خوب است جناب آقای آلکسیویچ میباشد. تا آنجایی که خودم میدانم شکر خدا سالم هستم...میبینی عزیزکم...همه چیز به خوبی پیش بینی شده و اصلا نیازی به نامه نگاری (رمزگشایی از کارهایت) نداری...از نظرت من زبان بازم؟ البته همانطور که میدانی این کار ایده خودم بوده...به نظرت من از پس انجام این مدل کارها خوب بر می آیم واروارا الکسیونا؟

واروارا الکسیونا می توانم به شما اطلاع دهم که به خوبی خوابیدم و واقعاً بابت آن خوشحالم...اگرچه خوابیدن از وقتی که شما به این محل آمده اید کار آسانی نیست و همیشه یک جای کار میلنگد! امروز صبح مثل یک گل آفتابگردان (با نور و روشنایی روز) بیدار شدم و چقدر این حال برایم مثرت بخش بود عزیز دلم... پنجره اتاقم کاملا باز بود...خورشید میتابید و پرندگان کوچک جیک جیک می کردند...هوا مطبوع و بهاری بود و تمام طبیعت به ذات زندگی دمیده شده بود و همه چیز کاملا مطابق میلم بود...همه چیز...درست عین مطلوب بودن بهار.

(از تو چه پنهان) امروز کمی رویاپردازی هم کردم و هرچه رویا پردازی کردم درمورد شما بود واورنکای عزیز...من شما را با پرنده کوچک بهشتی ای مقایسه کردم که برای دلنوازی مردم و زینت بخشی طبیعت آفریده شده است...تازه به خودمان هم فکر کردم واورنکا...به نظرم افرادی که در مراقبت و نگرانی زندگی می کنند باید به شادی بی خیال و معصوم پرندگان آسمان نیز حسادت کنند... من تا دلت بخواهد چنین مقایسه های غریبی انجام داده­ام. واورنکا من این کتاب را در دست دارم و این هم همان چیزهای تکراری را دارد...همه چیز را در همان مقیاس واقعی­اش توصیف کرده. پس چرا من همانطور که میدانی دارم جوری مینویمسش که انگار رویایی متفاوت است...حالا که بهار است و ایده های من زیبا و لطیف و مبتکرانه هستند و هرچه میبینم به زیبایی گل های رز می مانند...این دلیلی است که داریم چنین می نویسم...ولی درواقع همه را از این کتاب تاثیر گرفته ام...کتابی که نویسنده­اش در بخشی می­گوید: چرا من یک پرنده نیستم؟ پرنده­ای درنده خو!

بگذریم...ایده های زیاد دیگری هم برای بیان وجود دارند ولی چیزی نمیگویم...به من بگو که امروز صبح کجا رفتی واروارا الکسیونا...من هنوز برای رفتن به کار آماده نبودم...اما تو مثل یک پرنده کوچک بهاری از اتاقت بیرون آمدی و از محوطه بیرونی با دقت و به زیبایی گذر کردی...چقدر با دقت به تو نگاه میکردم...وای واورنکا...واورنکا...ناراحت نباش...اشک ها کمکی به اندوه تو نمیکنند...این چیزی است که من میدانم عزیزکم...این تجربه ایست که من بدستش آوردم...اما حالا که حالت خوب است و کمی روانت آرام تر است از فدورا برایم بگو...چه زن دوست داشتنی ای است...برایم بنویس...واورنکا...برایم بنویس که زندگی در آنجا با او چگونه است و آیا شما از همه چیز راضی هستی یا خیر... ممکن است که فدورا کمی بدخلق باشد ولی نباید نگران آن باشی...واورنکا نگرانش نباش...دوست داشتنی است درکل.

بیچگارن 01

به نام خدا

ترجمه بیچارگان از متن ترجمه شده به زبان انگلیسی توسط سی جی هوگراث

بیچارگان نخستین رمان از داستایفسکی می­باشد که نوشتن آن حدود 9 ماه طول کشید و در 1845 برای نخستین­بار منتشر شد. این اثر توسط منتقد معروف زمان خود بلینسکی به عنوان یک ادبیات آگاهانه اجتماعی ستوده شد و وی داستایفسکی را گوگول جدید نامید. تاحدودی می­توان گفت که این رمان از اثر کوتاه گوگول به نام شنل تاثیر پذیرفته که قهرمان مرد اینجا نیز در یک بایگانی دولتی مشغول به کار میباشد. زمان بیچارگان در قالب مکاتبات بین دو شخصیت اصلی نگاشته شده است و مانند رمان کوتاه شنل، توجهی عمیق و دلخراش از زندگانی مردمان روس کم درآمد در میانه های قرن 19 میلادی می کند.

هشتم آپریل (بخش اول از نامه اول)

باربارا آلیکسیِونای عزیزم، نمیدانی که دیشب چقدر بی اندازه و عجیب خوشحال بودم و این بدان جهت بود که تو برای اولین بار در زندگی ات قبول کردی که تسلیم خواسته­های من گردی. حوالی ساعت 8 بود که از خواب بیدار شدم (همانطور که میدانی من معمولا پس از انجام کارهایم خواب کوتاهی می کنم.) همانطور که گفتم بیدار شدم و شمع را روشن کردم، برگه­هایم را برای نوشتن مهیا کردم و قلمم را هم تیز کردم. اما یکباره، بنا به دلایلی نامشخص متوجه اتفاقی عجیب در قلبم شدم. خودت میدانی از چه حرف میزنم، میدانی که قلبم در ولع چه چیزی به آن روزگار افتاده بود. بله، متوجه شدم که پرده پنجره اتاقت به همان شکل که پیشنهاد داده بودم حلقه شده بود و به بالای پنجره جسبیده بود؛ و به نظر میرسید که شما با آن چهره عزیز و درحشانتان در تاریکی اتاق دارید به من نگاه میکنید. با اینحال از این بابت که نتوانستم چهره شما را به خوبی ببینیم ناراحتم! برای این نارحتم که زمانی وجود داشت که من و شما میتوانستیم بدون مشکل همدیگر را ببینیم. ای عزیزترینم، پیری و گذر عمر همیشه یک نعمت نیست! در این لحظه همه چیز – بواسطه اشک­ های درون چشمانم – را با حالتی کج و معرب می بینم... برای مردی که مجبور است تا پاسی از شب کار کند و صبحش چشمانش از کمخوابی قرمز شده و به طور ناخواسته اشکانش از آن چشمان به بیرون میجند، سخت است که حتی با غریبه ها دیدار کند. اگرچه که توانایی این را داریم که آن لبخند درخشان و دلپذیرت را تجسم کنم ای فرشته من... همان لبخند زیبا و دلربایت که من را یاد حسی می­اندازد که در قلبم نهفته است ... همان حسی که پس از اولین بوسه­ مان داشتیم ای باربارای کوچکم.

یادت می آید ای عزیزم؟ با اینکه به نظر میرسید با آن انگشتان ظریفت در حال تهدید من هستی... حالا واقعا داشتی من را تهدید میکردی؟ به نظرم که شما باید در نامه بعدی تان در آن مورد بنویسید و من را مطلع کنید.
پ.ن: دوست داشتید یه نظری بدید:))

داستایفسکی به آنا(1)

آناجان،دوست عزیزم،همسرم
ببخش من را و پست فطرتم نخوان!جنایت کرده‌ام؛هرچه فرستاده‌بودی باختم؛همه را،همه‌اش را تا سکه آخر.همان دیروز پول را گرفتم و همان دیروز هم باختم!آناجان حالا چطور به رویت نگاه کنم؟حالا درباره من چه‌خواهی گفت؟درباره من چه فکری خواهی کرد؟فقط از قضاوت تو می‌ترسم!ممکن است بعد از این هم برایم احترام قائل باشی؟تکلیف عشق بدون احترام چه می‌شود؟پایه‌های ازدواجمان به لرزه می‌افتد.آه،دوست من،من‌را مقصر ندان!از قمار متنفرم،نه حالا،که دیروز هم نفرت داشتم،پریروز هم.لعنتش کردم.پول را دیروز گرفتم،به اسکناس تبدیلش کردم و رفتم تا به خیال خودم باخته‌هایم را ببرم و اگر شد اندکی پولمان را بیشتر کنم.حتی به بردی اندک هم امید داشتم.اولش کمی باختم،اما باخت ادامه پیدا کرد.می‌خواستم باخته‌هایم را ببرم،ولی بیشتر می‌باختم.آن‌وقت بی‌اختیار بازی را ادامه دادم تا دست‌کم پول برگشتم را جور کنم و دیگر همه را باختم.آنّاجانم،من التماس نمی‌کنم که دلت برایم بسوزد،بهتر است بی‌اعتنا باشی،اما وحشتناک می‌ترسم از قضاوتت.نگران خودم نیستم.برعکس،حالا،بعد از چنین سرشکستگی،ناگهان درباره آینده‌ام آرام شدم و نگرانی ندارم.دیگر فقط کار و‌ تلاش.ثابت می‌کنم که هنوز هم می‌توانم گلیمم را از آب بیرون بکشم!نمی‌دانم شرایط در آینده مساعد خواهد بود یا  نه،اما کاتکوف دیگر امتناع نخواهد کرد.فکر می‌کنم تمام آینده به به شایستگی کارهایم بستگی دارد.کارم اگر خوب باشد،پول هم می‌آید.اگر به خودم بود که الان هم به فکر نمی‌افتادم،به ریشش می‌خندیدم و بی اعتنا می‌گذشتم.اما تو نمی‌توانی قضاوتت را درباره این جنایت من به زبان نیاوری،همین است که عذابم می‌دهد و سردرگمم می‌کند.آنا جانم،فقط خدا کند عشقت به من از بین نرود.حتی اگر این شرایط وحشتناک هم نبود،به هامبورگ می‌آمدم و بیش از هزار فرانک یعنی حدود سیصدوپنجاه روبل را در قمار به باد می‌دادم!این جنایت است!اما من که از روی سبکسری و هوس یا حرص پول را نباختم،برای خودم نبود.آخر من هدف‌های دیگر داشتم!خوب،حالا باید درستش کنم.زودتر باید بیایم پیشت.هرچه زودتر،همین الان پول برگشت را بفرست،حتی اگر آخرین پولی باشد که در بساط داریم.دیگر بیش از این نمی‌توانم اینجا بمانم،نمی‌خواهم بمانم.می‌آیم،می‌آیم.در آغوشت می‌گیرم.تو هم در آغوشم می‌کشی و می‌بوسی،مگر نه؟
آخ که اگر این هوای مزخرف و سرد و مرطوب نبود،دست‌کم 
خودم را می‌رساندم فرانکفورت!آن‌وقت دیگر اینها پیش نمی‌آمد،آن‌وقت دیگر بازی نمی‌کردم!اما آخر هوا طوری بود که من با این وضع دندان‌ها و سرفه‌هایم هیچ نمی‌توانستم راه بیفتم و یک شب تمام شب را با یک پالتوی نازک در راه باشم.اصلا امکان‌پذیر نبود،خطر محض بود؛حتما مریض می‌شدم.اما حالا دیگر این هم نمی‌تواند جلویم را بگیرد.همین الآن،تا این نامه را گرفتی ده امپریال بفرست(هیچ لازم نیست اصل پول را بفرستی،پول نفرست ،فقط حواله بانکی.مثل دفعه قبل،یک کلام،مثل دفعه قبل).ده امپریال،یعنی نود گولدن آن‌هم فقط برای خرج راه.امروز جمعه است،یکشنبه می‌گیرم و همان روز می‌روم فرانکفورت و آنجا سوار قطار سریع‌السیر می‌شوم.دوشنبه می‌رسم.من هم آخر آدمم،آخر در وجود من هم ذره‌ای انسانیت هست.یک‌وقت نکند فکرهایی بکنی،به من اعتماد نکنی و خودت بلند شوی بیایی اینجا. این بی‌اعتمادی تو ،که فکر می‌کنی من نخواهم آمد،می‌کشدم.به تو قول شرف می‌دهم که فورا بیایم،بی‌توجه به همه‌چیز،حتی باران و سرما.در آغوشت می‌کشم و می‌بوسمت.حالا چه فکری درباره‌ام می‌کنی؟آه!کاش می‌توانستم در همان لحظه‌ای که داری این نامه را میخوانی،ببینمت!
داستایفسکی تو(هامبورگ،۲۴مه۱۸۶۷)
بعدالتحریر:فرشتهٔ من،نگران من نباش!بازهم می‌گویم،اگر فقط خودم بودم که به ریش دنیا می‌خندیدم و تف می‌انداختم؛مهم نبود.فقط وضعیت تو و قضاوتت رنجم می‌دهد و این‌که چقدر زجرت دادم!تا دیدار.
آه،کاش زودتر برسم و پیش تو،زودتر باهم باشیم.باهم یک فکری می‌کنیم.